کلیپ آزمایش تونل باد لامبورگینی آونتادور

در اواخر سال ۱۹۴۰، گسترش و توسعه هواپیماها به طور فزاینده‌ای گران شد همچنین هزینهٔ طراح‌های ناموفق هواپیما رو به افزایش بود. به همین علت طراحان هواپیما به دنبال راهی برای مدل کردن هواپیما به صورت ریاضی و شبیه سازی پایداری و کنترل می گشتند تا آن جایی که دیگر نیازی به ساخت هواپیما نباشد. این مسئله با افزایش سرعت هواپیما ها همراه شد و باعث افزایش نیاز به تونل‌ های باد پیچیده تر گشت و به طور اختصاصی بعد از جنگ جهانی دوم به تونل‌های ما فوق صوت نیاز بود.

تونل‌های باد ما فوق صوت به صورتی کار می‌ کنند که بر خلاف منطق به نظر می آید. مثلا در گلوگاه تونل باد تنگ شده انتظار می‌ رود که سرعت بادی که از میان آن عبور می‌ کند افزایش یابد بنابراین به نظر می‌ آید که در چنین تونل باد هایی مدل باید در گلوگاه قرار گیرد تا با سطح بالاتری از سرعت جریان در تماس باشد. اما واقعیت بدین گونه‌ است که به محض رسیدن جریان به این قسمت سرعت هواپیما به ماخ ۱ می‌رسد، هوا متراکم و گرم می‌شود. وقتی که هوا از این گلوگاه عبور می‌ کند (در واقع سرعتش بیشتر از ۱ ماخ است) انرژی که در هوا به علت متراکم شدن و گرم شدن ذخیره شده بود، به انرژی جنبشی تبدیل می‌گردد. به بیان دیگر تمام این انرژی ذخیره شده مجبور به تبدیل شدن به گونه دیگری از انرژی می‌ باشد و در فرم جدید میزان زیادی هوا با سرعت بسیار بالا در حال حرکت از میان تونل می‌ باشد. تونل باد ما فوق صوت به این طریق کار می‌کند و مدل در مقطعی از تونل که گشاد می‌ شود قرار می‌ گیرد.

تعداد بسیار زیادی تونل ما فوق صوت کوچک در دهه ۴۰ میلادی مورد استفاده بودند اما طراحان هواپیما به تونل‌های بزرگتری برای مدل هایشان نیاز داشتند. در سال ۱۹۴۸ کمیته ملی مشورتی هوانوردی (ناکا) شروع به ساخت تونل بادهای مافوق صوتی با ابعاد ۱٫۲*۱٫۲ متر در مرکز تحقیقاتی لانگلی در سواحل اتلانتیک در ویرجینیا کرد. در همین زمان تاسیسات دیگر ناسا در مرکز ایمز واقع در کالیفرنیا نیز شروع به ساخت تونل مافوق صوت نسبتا بزرگتر و پیچیده تر کردند.

تونل باد برای اولین بار برای به عنوان وسیله ای برای مطالعه هواپیما در پرواز آزاد استفاده شد. این وسیله به عنوان الگویی برای پیش بینی وضعیت هواپیما در حین پرواز بود. این وسیله می تواند نیروهای وارد شده جریان هوا و گازها را در حین پرواز اندازه گیری کند.

بعدها در ساختمان های عریض و با ارتفاع بلند، تونل باد نیروهای وارد بر سازه های عظیم را تعیین می کرد. با پیشرفت صنعت خودروسازی از تونل باد کمک می گرفتند تا با تغییر شکل آیرودینامیکی بدنه خودرو نیروهای وارد بر اتومبیل در جاده ها را کم کنند تا خودرو ها با شتاب بیشتری در مقابل جریان هوا حرکت کند. در این بررسی ها تاثیر متقابل میان جاده و خودرو نقش مهمی ایفا می کند و این در تفسیر نتایج تست باید در نظر گرفته شود. در شرایط واقعی جاده نسبت به چرخ متحرک است و هوا نسبت به جاده ثابت است، در حالیکه در تونل باد تست خودرو، هوا در برابر مسیر حرکت می کند اما جاده نسبت به خودرو ثابت است.